Een escort als ik (15)

Als een verzopen katje stond ze met reusachtige reistas opeens voor de deur van mijn appartement. Een hoogoplopende ruzie met haar ouders die haar veel te provocerende kledingkeuze ongenadig betuttelden.

Belle leek met haar verdrietige aanblik opeens nog veel mooier. Waarom moeten meisjes toch altijd breed maar geveinsd glimlachen op glamourfoto’s? Belle pruilend; was daar niet ooit het boudoir voor bedacht?

Belle had besloten toch niet voor een zedig leventje onder het ouderlijke dak te kiezen maar uit haar gouden kooitje te ontsnappen. Door de recente ontwikkelingen kreeg ze opeens weer zin in een flamboyant bestaan en smeekte ze me haar onderdak te verlenen en Natalie te vragen of die emplooi voor haar had.

Eerst maar een lekker bad en daarna bij een glas wijn aan mijn schouder uithuilen, dus zat ze in haar heerlijkste mannen-gek-maak-lingeriesetje een tikkeltje uitdagend wijdbeens filosofisch in een glas bourgogne te turen.

“Ik weet een ideaal scenario voor een ménage à trois,” bevrijdde ik haar van de onzekerheid over haar lot in de stal van Natalie.

Het was eigenlijk een scenario dat Natalie voor een klant bedacht had en die alles met de twee beruchte letters S en M te maken had. Misschien zijn masochistische meisjes met een schijnwerper te zoeken, maar kapitaalkrachtige oudere heren schijnen er een fijne neus voor te hebben en maak je blij met een delicaat scenario, wist Natalie mij eens te vertellen.

Zoals langzamerhand bekend moet zijn ben ik een overtuigd masochistisch meisje, maar ga soms gebukt onder switch-neigingen. Het voelt bijna als van religie veranderen. Het leert je wel het sadomasochisme van beide kanten te kennen.

Het plot Belle temmen en gereedmaken voor een lustoffer aan een cliënt lag eigenlijk voor het oprapen, maar moest alleen nog even uitgeschreven worden. Belle’s pseudo-onschuldige oogopslag versterkte het idee dat met haar een verfijnd scenario was te spelen.

Ik verrees van mijn krakende zuurverdiende chesterfield, schuifelde enigszins hautain naar mijn Chinese lakkast en opende deze Doos van Pandora vol met speeltjes voor regenachtige dagen. De greep naar mijn Swarovski-rijzweepje was een excellent idee. Nog beter was dat ik de ranke roede dreigend in het luchtledige zwiepte en liet trillen en de ogen van Belle mij meteen vol deemoed aankeken alsof ze zich aan een zonde schuldig gemaakt had.

“Opstaan lui meisje,” bralde ik op duidelijk overdreven toontje.

Toch kennelijk echt genoeg om Belle in de houding te krijgen en mij te laten genieten van haar zalige rankheid. Ik besloot tot een improviserend scenario over te gaan nu ik zag dat Belle van de stemming genoot.

“Behaatje uit!” bralde ik nog een keer.

Toen ze een tikkeltje te onhandig haar armen achter haar rug schoof om het clipje los te wrikken kwam het opeens. Mijn masochisme switchte richting dominantie en ik begon opgewonden te raken van het spel. Ik herinnerde me dat Natalie mij zei dat er heren zijn die een mooi spel graag dubbel honoreren, dus probeerde ik met Belle een erotische symfonie te componeren waarbij mijn rijzweepje het dirigeerstokje moest worden en waarvan een heer met een groot gevoel voor stijl toeschouwer mocht zijn. Ik dacht al aan een encore, encore, encore, terwijl ik Belle voor zijn ogen vernederde tot ze zich vol overgave aan hem offerde.

Haar borsten vloeiden bevend van onrust tevoorschijn toen haar behaatje viel. Dit was smeken om meer, nog veel meer en door een onstuitbare wellust raakte ik in een roes waarin ik haar eens flink op haar nummer wilde zetten.

“Je slipje uit,” moet ik bloedserieus en streng geklonken hebben.

Even die aarzeling alsof die niet geveinsd was. Maar aan haar ogen zag ik dat ze genoot van de spanning, de vlinderachtige strikjes waarmee haar slipje bijeengehouden werd lostrok en het in een zalige quasiachteloosheid liet vallen.

Ik herinnerde me opeens een scène van de cult-fotograaf Roy Stuart, waarop te zien is hoe een madam een kamermeisje tot op het bot vernedert en haar voor zich laat uitkleden met als bekroning van de vernedering dat ze de lichaamsgeur die nog aan haar kleding kleeft ter keuring aan haar neus zet. Meer kon ik Belle niet vernederen dan haar slipje aan een geuronderzoek onderwerpen. Soms ligt de verleiding in de kleinste details dus bestierf ze het in de zaligheid van deze vernedering.

Ik zwaaide een paar keer met het rijzweepje en naderde haar met tragische dreiging en een sterk ontwikkeld gevoel voor ambiance. Een eerste lichte tik tegen haar linkerheup gevolgd door nog een op haar rechter. Haar zucht klonk als een sis. Nog een keer maar harder. En nog een keer.

“Op je knieën!”

Ze zakte gedwee en schoof haar borsten en handen over het koele leder van de chesterfield. Was er een mooiere symboliek te bedenken dan een submissief meisje dat gehoorzaam aan een chesterfield gekleefd zit? Waarom mij op die momenten de verfilmde pikanterieën te binnen schieten weet ik niet. Het zal wel freudiaans zijn dat juist die beelden zijn blijven kleven in mijn perceptie.

O ja, beelden, beelden, beelden, schoot door me heen en ik griste mijn iPhone van de salontafel selecteerde op fotografie en legde de devoot geknielde Belle voor het nageslacht vast.

Een virtuele zweepslag die haar nog meer opwond dan de zwiepers met het rijzweepje en in een aanval van obscene dwaasheid schoof ze met ingetrokken benen op haar rug en begon met handen die als vraatzuchtige krabben en kreeften over haar lichaam kropen zichzelf en vooral haar meest gevoelige plekjes te belagen. Is er iets sensueler dan een meisje dat masturbeert? Zelfs een escort als ik moet dat erkennen. En als Belle dit ritueel in haar acute aanval van exhibitionisme niet zo intens gespeeld had, dan zou ik het zeker niet vanuit alle hoeken van de kamer gefilmd hebben.

Belle die met haar virtuoze vingers de Sonate Pathetiek van Beethoven speelde alsof haar leven er van af hing. Ja, ze had pianoles gehad en zelfs enkele jaren conservatorium gedaan, maar ondanks dat haar klavier slechts de paar millimeters van haar clitoris betrof klonk haar verbale expressie mij als muziek in de oren. Het was duidelijk dat ze maar een ding wilde en dat ook kreeg. Golvend schoot ze in spasmen waarbij ze het oosterse sierkussen van de chesterfield beetgreep en met haar nagels bijna de satijnen stof aan flarden krabde.

Belle’s seksuele emoties had ik volledig vastgelegd in magisch schokkende beelden. Compromitterend, dat wel, en het was zelfs hoogstwaarschijnlijk dat ze het daar op aanstuurde en de macht over haar daarom op een gouden schaal aan mij aanbood.

Min of meer ongewild was de avond in een apotheose geëindigd en was ik tegen wil en dank eigenares geworden van een beeldschoon slavinnetje. Zeker, ze mocht bij mij intrekken. Graag zelfs. Alleen zal ook ik haar over haar kledingskeuze betuttelen en nog veel dan haar ouders deden. Zat ik er ver naast te denken dat mijn keus haar meer zou bevallen dan die van haar ouders?