Een escort als ik (18)

Natalie heeft een enorme expertise opgebouwd in de kennis van mannelijke fantasieën. En dan gaat het hier niet alleen over welk seksueel menu een man prefereert, maar over zijn duistere verlangens naar het erotisch hoogst culinaire. Als je de kwaliteit van erotiek met je smaakpapillen kon aflezen, dan zou Natalie zeker voor 3 Michelinsterren in aanmerking komen. Misschien dat Natalie daarom ook graag dat genre restaurants bezoekt.

Zo zaten we in een sfeervol tête-à-tête in een restaurant dat het met slechts een Michelinster moest doen maar het gemis aan de overige twee sterren met een overdreven chique teneur wegmoffelde.

Natalie weidde breedvoerig uit over ideeën waar sommige mannen een huizenhoge erectie van krijgen. In figuurlijke zin dan, want zulke monsterlijke mannen bestaan gelukkig niet. Ze vertelde me over escorts die seksueel zo stuntelig zijn dat de heren er geen brood van lusten. Of juist wel? Ja, juist wel, want het gaf een man het gevoel dat het haar eerste keer als escort was en dat werd heel erg gewaardeerd. Geen routineuze seks maar een meisje dat in alle oprechtheid en in al haar schuchterheid zich voor het eerst als escort uitlevert aan een man. Terwijl Natalie deze exegese aan het uiteenzetten was kwam na het derde glas Banyuls en tijdens het priemen in een bolletje kaneelijs de aap uit haar gesatineerde mouw.

“Wil jij niet het stuntelende meisje spelen bij een nieuwe klant?”

“Wat bedoel je precies met het stuntelende meisje?”

“Ik geef je instructies als een lerares in de genotkunde en hij geniet van deze fantasie.”

Waarom ik opeens dacht aan Belle, die zonder twijfel een stuntelaarster zou zijn bij een klant mag duidelijk zijn, maar een potje acteren bij seks lag me eerlijk gezegd wel.

“Wanneer?”

“Nu, want hij zit drie tafels verder zich warm te lopen nadat hij je van top tot teen afgelikt heeft.”

“Had dat maar gezegd dan had ik me anders gekleed.”

“Liefje, dat gebloemde Warehouse-jurkje staat je enig en als ik me niet vergis heb je er onschuldig wit onder. Eigenlijk heb ik dit theater zo gespeeld dat hij denkt dat ik je zojuist met een chique etentje over de streep getrokken heb. Zonder het te weten speelde je het perfect.”

Hij was behoorlijk gezet en zoals je van een hoogleraar in de een of andere bètawetenschap mag verwachten, met een bril met jampotbodems waarin twee vissen zwommen die mijn jukje zowat deden smelten. Alsof de bloemetjes van mijn jurkje verdord omlaag dwarrelden voelde het toen mijn tengere handje in zijn zweterige klomp van een hand oploste. Ik probeerde mijn ogen op onschuldig en schuchter te zetten, zoals ik op het schooltoneel Shaw’s Eliza Doolittle neerzette om uiteindelijk smachtend in de armen van de professor te vallen.

Duizelig van opwinding liep ik tussen professor Jules en Natalie in naar haar riante villa der zonden. Macht corrumpeert, maar dit meisje ging er heel ver in mee en niet met tegenzin. Dus toen de deur van de rode salon achter ons dichtsloeg en Natalie mij meteen al meetrok naar het in empire stijl opgetuigde bed, wist ik dat ik een soort Lolita moest acteren. Of als een van Napoleons prille liefjes, want mijn “held” zat er als onoverwinnelijke keizer bij toen Natalie met de zachtmoedigheid van een moeder de bandjes van mijn zomerjurkje omlaag trok.

“Eerst je schaamtegevoel afleren,” klonk ze eerder als lerares dan als moeder terwijl in mijn lichaam het duivelse sidderen begonnen was, “En dan meteen ook maar je behaatje, want treuzelen heeft geen zin nu je besluit genomen is.”

En zo waren mijn borsten zichtbaar en grijpbaar voor mijn keizer en stond ik rillend als een klein meisje in mijn maagdelijk witte L’agent stringetje hem te verleiden.

“Dan laat hem nu je kutje zien,” tergde ze mij opnieuw in een hogere versnelling waarbij het verkleiningswoordje van mijn meest delicate plekje wonderen bij mij deed.

Hoe culinair toch dat mannen het meest begeerde plekje niet alleen willen verorberen en gebruiken maar ook graag bekijken om de seksuele eetlust te cultiveren alvorens toe te slaan. Zou er zoiets als nouvelle cuisine in de erotiek bestaan?

Het stellige rukje omlaag van mijn stringetje voelde als het meest zalige verraad dat mij ooit ten deel gevallen was. Het was zo stellig tegen de erecode der feministen die het patriarchaat vernietigde, maar daarbij het kind met het badwater weggespoelde. Want wat is het leven zonder de masculiene spanning die mannen je aandoen? Of speelde mijn masochisme hier weer eens op? 

“Ga maar op je knieën,” zei Natalie op z’n sublieme toon dat haar acteren realistisch aanvoelde en ik in een zalige gedweeheid voor Jules door mijn knikkende knieën omlaag zakte.

“Maak zijn broek maar open.”

De welving in zijn broek nam intussen zulke proporties aan dat het leek alsof er een zeppelin opgeblazen werd die ieder moment kon opstijgen, dus frunnikte ik met moeite zijn broek los en worstelde koortsachtig om zijn kolos uit het zwarte tricot van zijn te strakke slip te bevrijden.

Zeppelin leek nog te eufemistisch want terwijl Jules zijn geheimzinnige mannengeur op mij afvuurde zat ik me echt af te vragen of mijn mond dit formaat wel aankon.

“Voorzichtig in je mond nemen, liefje.”

Hemeltje, Natalie’s satanische “liefje” klonk zo geniepig als strychnine in warme chocolade met slagroom.

Wat heb ik toch met mannelijk aroma’s? Vies en tegelijk ook waanzinnig spannend.  En misschien nog meer vernederend waardoor het negatieve aspect toch ook weer positief uitpakt. De eerste keer dat ik het waagde een vriendje in mijn mond te nemen trok ik een gezicht vol walging. De eerste keer dat mijn smaakpapillen geconfronteerd werden met ziedende spermatozoïden had ik het haastig als te lang gekookte spaghetti uit mijn mond laten glijden.

Was het ongeduld of behoorde het tot het schmierende theater van Nathalie, dat ze mij met haar frêle handen aanmoedigde meer beweging in het ritme te brengen en omdat ik daaraan kennelijk niet geheel voldeed mijn hoofd zelfs dieper naar het scrotum van Jules drukte.

Toen Jules’ erectie geheel tot wasdom gekomen was en ik hem nog nauwelijks in mijn mond kon herbergen brak volgens Natalie het moment aan dat Jules mij mocht nemen. Nadat hij opzij schoof om plaats voor me te maken drapeerde Natalie mij alsof ik een ledenpop zonder eigen wil was op het keizerlijke bed.

Hoe de echte Napoleon zijn favoriete paard Marengo besteeg moeten we raden, maar op een doek van de schilder Jacques-Louis David is te zien hoe hij er op zat. Mijn Napoleon besteeg mij nadat Natalie mij “getemd” had met gepaste trots. Natuurlijk acteerde ik een gekunsteldheid die hem het gevoel moest geven dat hij mij als een overwinningstrofee mocht penetreren.

Jules mocht dan qua postuur geen grote man zijn en aan zijn onoverwinnelijkheid mocht ook getwijfeld worden, maar zijn geschapenheid was zodanig dat ik een oprechte kreet slaakte toen hij mij met valse grijns binnendrong.

Dat hij in de heilige veronderstelling verkeerde dat hij me als escort aan een debuut onderwierp versterkte kennelijk zijn geilheid. En eerlijk gezegd ook die van mij. Dat Natalie mij nog steeds in gespeeld bedwang hield alsof ik er ook maar een nanoseconde over zou peinzen mijn overwinnaar af te wijzen, moest voor Jules toch echt het summum zijn.

Eerlijk gezegd was de Napoleon op de steigerende Marengo van Jacques-Louis David niets vergeleken bij de wilde galop waarmee Jules naar Waterloo optrok. Aan alle mannelijke heroïek komt eens een einde, dus besefte ik dat er een groot dilemma op naderen stond toen ik aan Jules gelaatsuitdrukking zag dat zijn overwinningsroes tegelijk ook zijn ondergang zou worden. Mannen hebben immers de neiging na hun ejaculatie als een soufflé in te zakken.

“Liefje, Jules is gecontroleerd, je kunt hem gewoon drinken.”

Geraffineerder kon ze het niet zeggen. Dat Jules dit als teken zag om zijn in mannelijke zwanenzang nog snel overeind te komen en Natalie daaropvolgend mij eerbiedig op mijn knieën hielp om hem in de gelegenheid stellen zich in mijn mond te legen, mobiliseerde alles in mij dat ook maar even aan mijn masochisme gerelateerd was. O lieve vernedering, zong mijn bonkende hart terwijl ik me verslikte in zijn bechamel.

Nog licht in katzwijm zat ik in het diepe lederen kuipstoeltje van Natalie’s nieuwe bolide weggezakt. Kennelijk door de roem van Max Verstappen aangemoedigd droeg ze leren racehandschoentjes en schakelde ze met een mannelijke precisie naar bijna twee keer de toegestane snelheid.

“Je was geweldig meisje, ik krijg nu ook zin in je,” klonk ze zalig terwijl ze met het koude racehandschoentje tussen mijn liezen drong.

“Als je even geduld kan opbrengen dan wacht je in mijn appartement champagne en Belle voor een Ménage à trois,” zei ik zo zuchtend dat Natalie bruusk en met hitsig bandengegier het gaspedaal nog dieper intrapte